Sam moest hoognodig naar de kapper. Al tien jaar was hij door dezelfde dame geplukt, maar zij had besloten met pensioen te gaan. Dus op naar een nieuw adres.

Op het uithangbord van het hoekpand stond in elegante schrijfletters ‘trimsalon en pedicure’. De ruiten waren beplakt met foto’s van allerlei rassen ‘voor en na’ de behandeling: een koningspoedel met een prachtige haarpompon op zijn hoofd, een naakte chiwawa met een flosje haar, een King Charles met zachtgolvende oren. Ik keek naar mijn stoere Border Terrier en vroeg me af of we wel aan het juiste adres waren. Het onzekere gevoel werd bij binnenkomst niet weggenomen. Aan de wand hing een collectie kleding waar Maison de Bonneterie jaloers op zou zijn geweest: een betoverende zalmroze avondjurk, een oranje-gele cocktaildress en een Schots plooirokje met fluwelen gilet. Een macho man met woeste baard, totaal niet passend in deze omgeving, nam Sam van me over, die me onzeker over zijn schouder nakeek. Ik mocht over drie uur terugkomen. Exact op de afgesproken tijd was ik er weer. Sam stond op een hoge tafel, een gigantische berg haar lag op de grond. Achter voerde een hoge stem fel een telefoongesprek, afgewisseld met lachlawines. Enrico, Sams kapper, was nog niet klaar. Er moest nog gewassen en geföhnd worden.

Enrico bleek uit Venetië te komen, maar voelde zich zeer thuis in het Venetië van het Noorden. Zijn vader had hem graag als gondelier gezien, maar hij besloot hondentrimmer te worden. In plaats van in een gondel voer hij nu in zijn opduwertje het hele jaar door de grachten.

Inmiddels werd Sam in een enorm bad op hoge poten gewassen, in de crèmespoeling gezet en geolied. Een grote föhn droogde zijn vacht en als finishing touch werden de haartjes tussen zijn tenen weggeknipt. Ondertussen bleek het telefoongesprek en gelach uit een grote kooi te komen waar een groene papegaai zichzelf amuseerde.

Sam zag er, na de behandeling van vier uur, drie jaar jonger uit. Jammer dat Enrico geen mensen knipt.