Onze oudste dochter is vandaag 23 jaar geworden. Ze heeft ons een groot cadeau gegeven, we zijn een lang weekend samen. Vannacht klokslag 12 staan mijn man en ik naast haar bed om haar te feliciteren. Met een verbaasde, uit haar concentratie gehaalde blik kijkt ze van haar laptop op en ziet een vader die haar uitbundig toezingt en een moeder die – in Eva’s kostuum want bijna klaar om naar bed te gaan-, haar een knuffel geeft. Ze is zo hard aan het werk dat ze haar verjaardag vergeten is. Hoe anders dan haar twee jaar jongere zusje die als kind de dag na haar verjaardag al weer begon af te tellen: ‘Nog 364 nachtjes slapen en dan ben ik weer jarig!’ Ze hecht nog steeds veel waarde aan feestdagen en leeft het familie adagium to the fullest: ‘Vieren wat je vieren kunt, want de problemen komen vanzelf!

Vanochtend hang ik slingers op en ik twijfel. Doe ik dit voor mij of voor haar? Vindt ze dit op haar 23^ste nog wel leuk? Ik hoor haar wekker afgaan en feliciteer haar nogmaals met een heerlijke cappuccino op bed. Betere timing. Ze ziet de slingers, glimlacht en geeft me een bemoedigend kneepje in mijn hand wat wil zeggen ‘ja mam, ik vind het heel lief, en ja ik weet ook dat jij dit nog nodig hebt.’

Het gaat een fijne dag worden.