Het is venijnig koud en ik ben een van de weinigen in het park vanochtend. Ik verontschuldig me bij de kraaien. Ze verwachten nu iedere dag een handje zaad van me en ik ben vergeten de voorraad aan te vullen. Ze vliegen nog een stuk met me mee en halen dan verontwaardigd hun schouders op. Het zit er niet in vandaag.

Iemand anders heeft wel aan ze gedacht. Het Indonesische vogelvrouwtje haalt trouw iedere dag bij de bakkerij oud brood op. Thuis snijdt ze het in stukjes en neemt dan een boodschappenkarretje vol mee naar het park. Verwachtingsvol cirkelen honderden kraaien en meeuwen, zwart en wit als een gigantisch vliegend schaakbord, boven het grote grasveld. Het is een oorverdovend gekras en gekrijs. Het iele figuurtje in haar veel te ruime kleding blijft maar stukjes brood uit haar wagentje vissen als was ze Jezus die op wonderbaarlijke manier het brood vermenigvuldigt, en gooit het dan met een grote zwaai de lucht in. Haar kleine hondje, verwarmd door een dikker jasje dan de hare, zit rustig naar het spektakel te kijken. Hij is niet anders gewend.

‘Ze zou er ’s mee moeten ophouden’ hoor ik geïrriteerd naast me. Boze ogen kijken op een andere manier naar het luchtballet dan ik. ‘Ik heb haar al zo vaak gezegd dat brood niet goed is voor vogels. En het trekt ratten aan, en mijn hond vreet het ook op. Anderen vinden het ook, maar ze blijft maar doorgaan.’ Wat de boze vrouw zegt klopt natuurlijk wel, maar toch word ik ontroerd door de goede geefster. Het lijkt me een eenzame ziel, die net als wij allemaal behoefte heeft aan warmte, vriendschap, liefde. Zij heeft het misschien gevonden bij haar vogels, die haar herkennen en in steeds grotere getale naar haar toe komen. Wie zijn wij om haar dat dan te verbieden?

In de verte pakt het onderwerp van gesprek haar karretje weer vast, op weg naar de volgende uitdeelplek. De boze vrouw vervolgt haar weg. Ik ook.