Zaterdag is het feest en na mijn kast te hebben geïnspecteerd op ‘what to wear’ besluit ik dat het toch wel leuk is een nieuwe jurk te kopen.

Op zich is het heerlijk om in de zomer kleding te proberen. Geen gedoe met allemaal laagjes afpellen, maar met een ruk over je hoofd ben je klaar om te gaan passen. Dat wil zeggen, zo gaat het in een normale Hollandse zomer. Met de huidige hittegolf heb je andere barrières te nemen. Na twee winkels zijn zowel ik als mijn jurk doorweekt en wordt de in principe zo eenvoudige handeling een gevecht tegen als 10 seconde lijm werkend zweet en opvliegers.

‘Maar wat zoekt u dan?’ vraagt de verkoopster, die me meewarig aankijkt.
‘Ik weet het niet, maar ik herken het wel’, zeg ik -zoals ik dat ook destijds heb gezegd tegen mijn man toen we op huizenjacht waren-.
Na haar vraag toch even te hebben laten bezinken, realiseer ik me dat ik eigenlijk precies weet wat ik wil, namelijk een jurk met een strak lijfje, een wijd uitwaaierende rok en in vrolijke kleuren. Drie uur later, tien winkels en veertig jurken verder, stort ik thuis uitgeput op de bank. Missie onsuccesvol.

’s Avonds, afgekoeld door een verfrissende onweersbui, kijk ik nog maar een keer in mijn kast. Dan maar een oude jurk aan, wie zal het merken. Dit keer open ik ook een kast met kleding die ik minder vaak draag. Als in een sprookje hangt tussen mijn wintervesten de perfecte jurk: smal lijfje, wijde rok, vrolijke kleuren, het prijskaartje bungelt er nog aan. Verbijsterd pak ik het kledingstuk en herinner me dan dat ik ‘m al in het vroege voorjaar voor het feest heb gekocht. Een deel van mijn geheugen had de aankoop compleet vergeten, maar in een ander deel was wel degelijk het uitgezochte model met de sprekende kleuren opgeslagen. Die jurk moest het zijn en niets anders. Tenzij ik in de stad dezelfde jurk had gevonden, was er simpelweg niets geweest wat aan mijn wensen had voldaan.

Hoe wonderlijk werken onze hersenen. Voer voor de neurologen! En ik heb een jurk!