Gigantische regenbuien teisteren de stad. Het lijkt alsof Amsterdam van de kaart wordt geveegd, maar nu is het even droog.

Ik ga de deur uit en zie een vrouw over de gracht in mijn richting lopen. In eerste instantie denk ik (zoals observaties razendsnel gaan zonder dat je daar nou speciaal een reden voor hebt) ‘wat een keurige mevrouw. Ze zou in Amsterdam Zuid kunnen wonen. Ze draagt een beige stretchpantalon met een ribbelpatroon, net als mijn moeder deed en een geruit zacht geel en zwart jasje. Ze lijkt me een zeventiger met halflang geblondeerd haar dat naar binnen is geföhnd, ze draagt een zilverkleurig montuur dat veel vrouwen van die leeftijd hebben. Ze heeft een zachtaardige uitstraling.’

Dan bukt ze zich voorover, pakt iets van de straat en loopt weer door. Ze komt dichterbij en ik zie dat ze geen zwarte schoenen onder haar broek draagt, maar op sokken loopt. Ze bukt weer en nu zie ik beter wat ze doet. Ze heeft een papiertje in haar handen en legt het onder haar rechtervoet. Ze richt zich weer op, wrijft met haar voet heen en weer over het papiertje, bukt weer, pakt het papiertje op en loopt weer door. 10 Meter later bukt ze weer en het ritueel herhaalt zich. Alleen zie ik nu dat het papiertje dat ze op de grond legt een 5 Euro biljet is. Enigszins van mijn stuk vraag ik ‘Kan ik u misschien helpen mevrouw?’ Ze lijkt me niet te horen. Ze murmelt ‘ja, ja, ja, ja, ja, ja’ maar dit lijkt niet echt een antwoord op mijn vraag. Ze loopt langs me heen zonder haar langzame, maar voor haar doelbewuste tred te vertragen. Ik kijk haar na. Ze bukt weer, legt het biljet op de natte stoep en strijkt weer met haar doorweekte sok over het biljet.

Ik weet niet wat ik ermee aan moet. Hulp inroepen? Politie? En dan? Ze maakt een tevreden indruk, ze is niet angstig. Ik besluit niets te doen en stap op mijn fiets. Ik blijf aan haar denken.