Maand: november 2016

Change

/ yolandaenamsterdam / 1 reactie

Mijn dochter woont in New York. Graag deel ik met jullie haar gevoelens:

Yesterday I woke up in a country that was free and welcoming. Today fog replaced the sun that still shined so brightly yesterday. Today, the skies are grey, the air polluted. America should not only be ashamed, but concerned about its mental state. To use Trump’s words: the “cancer” of our world’s body clearly is not only concentrated in the Middle East.

The leader of the “free” world. A man who discriminates, abuses, sexually assaults, and offends. A man who does not use democratic or well-formed argumentation, a man who does not listen, a man who does not believe in global warming, a man who does not believe in people’s good. A man who does not believe in the value or contributions of people that may not look like him or have been able to enjoy the same privileges he has. A man who only believes in the one-liner that embodies the superficiality and void spirit of the American people.

The day the American people elected Trump proved that women can work harder, be better, more experienced and qualified for a job and still have to compete and lose to men. Trump embodies sexism, xenophobia, discrimination, hate. Where America could have made the world move forward by electing the first female president, it took a leap backward. Obama’s legacy is crippled. A man who has worked so hard to obtain civil and human rights, equal rights for people- no matter if they’re men, women, gay, straight, black, white, Hispanic, poor, rich, young or old. He represented and demonstrated how the world’s body can take leaps forward. Constantly hitting and passing the same obstacles and barriers, but with every leap coming closer to the finish line.

Today, the country must mourn and get together with the people that they love. We have to force ourselves to believe in the good, in our own power, within and among ourselves. We must believe in love. We must hope and exercise our privileges and rights that our democracy grants us. We cannot lean back and give up. Defeatism is not the answer. Today there is fog, a warning and message the world has took a wrong turn. But behind the fog the sun did come up today. Because we live in a world that has been and will be. The sun will shine again, with or without Trump. We have to believe we have created a world that is so self-sufficient this ideologue cannot simply stop it. We have to think for ourselves. Think. Think about future generations. Your sons, daughters, grandsons, granddaughters. In what world will they be living.

Take responsibility. Do not simply follow, but be a leader instead. Think. Judge for yourself and don’t fall back in laziness and reluctance by surrendering to the harm that was done.

Be the change you really want to see in this world.

We moeten het een beetje moeilijk hebben

/ yolandaenamsterdam / 2 reacties

De man begroet mijn hond, die relaxed in de bak voor op de fiets zit. ‘Hé kleine Boeddha, geniet je?’ Ik kijk hem somber aan vanonder mijn regenhoed. De druppels vallen langs mijn gezicht. ‘Het is geen goede dag’ antwoord ik voor mijn hond. ‘Trump wordt de volgende Amerikaanse president.’ Deze informatie is nieuw voor hem, maar hij reageert laconiek. ‘Ach, zo veel zal er toch niet veranderen?’ Zijn stem en woordgebruik zijn aristocratisch, zijn ogen stilstaande grijze poelen. Ik denk zijn dreadlock baard, lange haarslierten, kapotte tanden en haveloze kleding weg en vraag me af wat zijn levensverhaal is.

‘Ik denk dat er veel gaat veranderen’ reageer ik en door mijn hoofd schiet de bescherming van onze planeet, de Amerikaanse health care, de internationale relaties met Europa, Rusland en het Midden Oosten, de Mexicaanse muur en het uitzetten van illegalen. De baksteen in mijn maag wordt zwaarder en zwaarder.

‘We moeten het een beetje moeilijk hebben’, reageert hij. ‘Mensen moeten niet te veel krijgen, dat is niet goed voor ze. Het maakt ze lui. Gisteren kreeg ik een briefje van 20 Euro. Ik heb er mijn biertjes van gekocht en wat te eten. Vanochtend voelde ik me belabberd. Ik had het te gemakkelijk gekregen, ik had er niet voor gewerkt. Kijk, ik werk de hele dag. Verzamel flessen en krijg het statiegeld. Het is zwaar werk voor weinig inkomsten, maar ik doe het wel zelf.‘

Dan vervolgt hij ‘Ik weet best veel van vogels, en laatst zag ik een heel bijzondere. Ik was zo gelukkig. Maar toen zag ik nog een bijzondere en ik was er al veel minder blij mee en toen ik op dezelfde dag een derde zag werd ik boos. Het was teveel voor op een dag. Ik was blij met één!

“Hoe lang leef je al op straat?’ Hij denkt na. ‘Sinds 1996. Ik had een gebroken been en kwam terecht in een opvang, aan het einde van lijn 17. Toen ik weer kon lopen, lieten ze me gaan. Ik kreeg geen …pas mee, maar dat heeft me gered.’
Ik verstond het woord niet goed, maar duidelijk was dat je met deze pas leefgeld kon opnemen. ‘Als ik dat had gekregen, dan had ik niets meer hoeven doen. Veel beter zo’.

‘Waar slaap je?’ vraag ik vervolgens, op straat of in een nachtopvang?’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Nee, nooit nachtopvang, ook niet in de winter. Vannacht werd ik weggejaagd uit een portiek. Er ging een raam boven me open en iemand schreeuwde –ook zijn Engels is prachtig- ‘’Oh my God, he is still here, I am going to call the cops.’’ Nou ik ga vanavond gewoon terug hoor, maar laat, als zij al slapen.’

Tijdens ons gesprek loopt hij opeens door. Ik zou hem graag geld geven of kleding, maar weet nu dat hij dat niet wil. Ik stap op de fiets. Ik word steeds verdrietiger.