Parijs

Paleis op de Dam met kleuren van Franse vlag

Paleis op de Dam met kleuren van Franse vlag

Parijs is voor de tweede keer dit jaar het doelwit van een gewelddadige terroristische aanslag. Mensen die genoten van een avondje uit, -een heerlijk diner, een geweldig concert, een spannende wedstrijd- werden slachtoffer van terroristen met voor mij onbegrijpelijke andere waar(he)den.
De maatschappij om mij heen is aan het veranderen en daar moet ik aan wennen hoe moeilijk dat ook is. De belangrijkste drijfveren in het leven zijn liefde en angst. Maar als ik toegeef aan mijn angst en me er door laat leiden, dan verlies ik mijn vrijheid. En dat is precies waar de ander op uit is. Angst is een slechte raadgever. Blijft over …. Liefde.

Bloggende digibeet

Volgende week begint de specialisatiecursus columns en blogs. De basismodule van de Schrijversacademie was een feest en nu ga ik de eerste stappen zetten om columns te leren schrijven. Mijn liefde voor Amsterdam wordt het uitgangspunt. Kleine verhaaltjes over de stad en haar bewoners. Zal het me lukken mijn gevoel over te brengen op de lezer? Is wat ik leuk vind ook voor een ander interessant? Kan ik compact en to-the-point schrijven?

Vanaf het begin had ik mij uitsluitend gefixeerd op het woordje columns in de specialisatienaam. Het woordje dat er nog aan bungelde -blogs-, had ik compleet genegeerd. Het was immers niet mijn plan stukjes digitaal de wereld in te sturen. Het kan verkeren… Een paar weken geleden stuurde de Schrijversacademie me een boekje ter voorbereiding op de cursus. “WordPress, handleiding om een blog te maken”. Ik bladerde het ongeïnteresseerd door en zette het in de boekenkast. Niet aan mij besteed. Ik ging immers columns schrijven.

Tot ik een mailtje kreeg met een vooropdracht voor de eerste les. Enthousiast opende ik het bericht, maar de moed zakte me al snel in de schoenen. ‘Schrijf een stukje en zet het op je eigen blog.’ ‘Een blog is heel makkelijk te maken’, werd me verzekerd. ‘Lees het boekje maar dat we je hebben toegestuurd en kijk naar het filmpje op de DGO. Zo gepiept’. Mijn onzekerheid groeide ondanks deze aanmoedigende woorden. Na twee uur verdwaald te zijn geweest in het boek en geen filmpje te hebben kunnen vinden, begon ik paniekerig noodscenario’s te bedenken. Zal ik Smita bellen? Die is jong en weet vast wel hoe het moet. Zal ik een cursus WordPress volgen? Kan ik de vrienden van mijn kinderen bestoken? Mijn drempelvrees werd hoger en hoger en mondde uit in struisvogelpolitiek. We zijn nu een week verder. A.s. zaterdag is de eerste les. Betere weersomstandigheden om mijn angst te overwinnen zijn er niet. De wind giert dreigend om het huis, hoosbuien waarschuwen dat je beter binnen kunt blijven. Het is nu of nooit. Ik, bloggende digibeet, tik wordpress.com in en betreed schoorvoetend een nieuwe wereld.