‘Yolanda!!!’ Twee zusjes rennen vrolijk op me af. De jongste weet niet hoe snel ze haar roze fietshelm moet afdoen om me in haar kusjes te smoren. De oudste omklemt me met haar krachtige Heimlichmethode.
‘Ik heb je zo gemist’ en –zonder tussendoor adem te halen- ‘kijk ik heb mijn rapport gekregen.’
Trots laat Lou me haar lijst zien, waar vrijwel alleen maar g’tjes op staan.
‘Dat betekent goed’ legt ze me voor de zekerheid uit.
Toen ze vijf jaar was waarschuwde juf haar moeder dat Lou een taalachterstand had en dat de ouders vooral niet Bosnisch met haar moesten praten. Mijn vriendin was ervan in de war en ik probeerde haar gerust te stellen. En zie nu, niet alleen het rapport is het bewijs, maar vooral haar dochters gedrag. Lou is bijna negen, verslindt boeken, was sneller dan snel uit de AVI en heeft een enorme woordenschat in Nederlands én Bosnisch.
We bestellen pizza, de kinderen zijn uitgelaten en kletsen de oren van hun moeders en Moma’s (dat ben ik) hoofd. Tussen de kinderbedrijven door kan ik nog een paar woorden wisselen met mijn vriendin. Ze is moe. Ze heeft twee dochters, een baan en een eigen bedrijf. Ze wil alles even goed doen en al die ballen in de lucht houden valt niet mee. Aan een ander tafeltje zitten ouders met hun zoontje. De volwassenen praten uitsluitend met elkaar, het jongetje is vergroeid met zijn Ipad. De meisjes rennen om hem heen en willen hem in hun spel betrekken. Hij kijkt even op, weet niet hoe hij moet reageren en duikt weer snel in zijn digitale wereld.
‘Ik geloof dat Lou al aan het puberen is’ zegt mijn vriendin verontrust, terwijl ze naar de uitgelaten meisjes kijkt. ‘Ze krijgt ook al borstjes. Dat is toch hartstikke jong voor een meisje van nog geen negen?
Een vroege puberteit is iets waar ze nu even niet aan moet denken.
‘Ze kan zo opstandig zijn en dan zegt ze soms dingen waar ze later weer spijt van heeft.’
Even later kruipt Lou op mijn schoot, onzeker en verdrietig na een kleine woede-explosie.
‘Er gebeuren soms rare dingen in mijn hoofd en dan roep ik van alles wat ik niet zo bedoel. Sorry.’
Ze legt haar armen om mijn nek en fluistert in mijn oor. ‘Ik ben ook bang dat ik later dronken word, en ga roken en een tattoo ga zetten. Maar dat wil ik helemaal niet.’ Ze kijkt me intens bedroefd aan en zucht diep. ‘Ik wil weer jong zijn en net als Runa roze dragen.’
yolanda en amsterdam 