Eindelijk heeft mijn man de beslissing genomen een ooglidcorrectie te ondergaan. Al jaren kijkt hij met steeds meer moeite onder de langer wordende luikjes door. Vrijdag was d-day en binnen een uur was hij in en uit de kliniek. Appeltje, eitje.
Thuis krijgt de patiënt twee zakjes bevroren extra fijne doperwtjes op zijn ogen, een paracetamol in zijn mond en een kop thee in zijn hand. Terwijl hij rustig bijkomt, zeg ik dat ik even mijn nieuwe bril ga ophalen. Ik ben wat onzeker want het montuur verschilt enorm van het oude, maar in de winkel bevestigt de opticien me nogmaals mijn keus.
Tijdens het extra lekkere avondeten (je moet een zieke een beetje verwennen, nietwaar) zitten we tegenover elkaar. ‘Nou, dat viel reuze mee’, zegt hij. ‘En ik kan prima zien, heb ook nog helemaal geen bloeduitstorting.’ En perfectionist als hij is, vraagt hij of ik mijn placemat iets kan verschuiven. Ik lach ‘m toe. ‘Ja, je kan heel goed zien. Niets mis met je ogen!’ Wat later maakt hij me erop attent dat een knoopje van mijn bloes openstaat. En, gniffelend in mezelf, kijk ik hem strak aan en zeg weer ‘Er ontgaat je niets, je ziet hartstikke goed.’
De volgende dag herenigt de familie zich op de begrafenis van mijn tante. Het is een mooi afscheid van een tanige 93-jarige vrouw. Maar van mijn broers, schoonzus of kennissen geen reactie op mijn nieuwe uiterlijk. ’s Avonds face-time ik met mijn dochter in het buitenland om verslag te doen. Weer geen reactie! Ik herinner me dat lang geleden mijn broer, na veel kritiek, eindelijk zijn baard had afgeschoren. Toen hij op een dag met een fris geschoren kaak binnen kwam, zei niemand iets en hij werd woest. Hij dacht dat we dit met elkaar hadden afgesproken, maar het was ons echt niet opgevallen!
We zijn nu bijna drie dagen verder. Het kan natuurlijk dat iedereen de bril heel lelijk vindt en het me niet durft te zeggen. Of de bril past zo bij me, dat het niet opvalt. Of we zien alleen wat we denken te zien. Vanavond komt mijn zeer visueel ingestelde dochter thuis eten. Als het iemand zal opvallen, is zij het. Ik ben benieuwd.
P.s.: En wat zijn haar eerste woorden bij binnenkomst? ‘He mam, leuke bril!’ ☺
yolanda en amsterdam 