Vroeg uit de veren om de auto naar de garage te brengen voor een reparatie. Gelukkig kan ik erop wachten en vul de tijd met een zonnige wandeling in het desolate bedrijvengebied bij Sloterdijk. Toch maar weer 6500 stappen gedaan!

De benzinetank staat op een ¼ en de familieafspraak is dat er dan wordt getankt, dus ik stop op weg naar huis bij een kleine benzinepomp waar je alleen kan tanken door vooraf je bankkaart of Apple pay te activeren. Ik stuntel er mee, want op de uitleg van het apparaat staat dat ik onderop de code met mijn telefoon moet valideren, wat niet lukt. Ik vraag advies aan de man die tegenover mij tankt. Het blijkt dat ik mijn telefoon niet erónder maar op een paneel ernáást moet houden. ‘Suffe boomer’ zeg ik tegen mezelf, maar mijn adviseur is een stuk vriendelijker tegen me:

‘Als het je niet lukt, kan ik wel voor je betalen’.
Ik denk dat ik het niet goed hoor, maar hij herhaalt het weer, en dan
‘Waar ik vandaan kom, helpen we elkaar.’

Ik ben te overdonderd om te reageren zoals ik zou willen, zeg alleen ‘het is gelukt, dank je en wat aardig van je.’ Dan weet hij dat verdere hulp niet meer nodig is, stapt in zijn auto en rijdt weg.
Wat had ik graag wat langer met hem gesproken. In een wereld die steeds donkerder wordt, ontmoette ik opeens een menselijk baken van licht.