Totaal ontspannen door mijn Yoga Nidra les, laat ik mijn gewoonlijke New York pace voor wat het is, en kuier ik rustig naar huis. Mijn oog valt op een stapel boeken die naast een papiercontainer zijn gelegd. Boeken weg doen vind ik het moeilijkste wat er is, en ik ben benieuwd waar deze persoon zoal afscheid van heeft genomen. De boeken stralen een lang verleden uit door de vergeelde kleur van de omslagen, de opstijgende muffige geur waar ik wel van houd, en de titels… Van de vos Reynaerde, De baron van Münchhausen, Latijnse citaten met vertaling, drie toneelstukken van Maccius Plautus, een boek met cartoons en grapjes in het Jiddisch, een boek bevattende vreemde geschiedenissen van terechtgestelde dieren. Ik pak het ene boek na het andere op en blader er doorheen, lees fragmenten, kan ze niet meer terugleggen. De boeken hadden zo uit mijn eigen boekenkast kunnen komen. Waarom zijn deze boeken weggedaan? Moest de eigenaar verhuizen naar een verzorgingshuis? Of misschien nog definitiever, heeft zijn familie het huis moeten uitruimen?

Dan zie ik aan de andere kant van de papiercontainer nog een grote Albert Heijn tas staan. Ik durf die niet meer te openen. Mijn tas is zwaarder en zwaarder geworden en meer kan ik niet meenemen. Maar de mensch die deze boeken in zijn boekenkast heeft gehad blijft in gedachten bij me. Wie is hij, wat heeft hij in zijn leven meegemaakt, hadden we elkaar gemogen? Ik voel een warme connectie met een onbekende, puur omdat we van dezelfde boeken houden.