Op mijn wandeling in het park zie ik een man op een stenen verhoging zitten. Hij geniet van de eerste zonnestralen terwijl zijn mond aan het korte stukje trekt wat overgebleven is van zijn sjekkie. Sam begroet hem en hij zegt ‘goede hond, is rustig’. Hij is uit Halfweg komen lopen en neemt nu even pauze. Altijd heeft hij gewerkt, parket leggen is zijn specialiteit, laminaat, visgraat, alleen is er op dit moment niet zoveel werk meer, niet zoals vroeger. Ik vraag hem waar hij vandaan komt en hij zegt ‘wat denk je?’ Ik kijk naar zijn lichtgekleurde huid, donkere krullen en verzorgde werkhanden en vraag om een hint. Het bevalt hem dat ik hem niet meteen in een hokje duw en zegt trots ‘Rifgebergte’.

Ondertussen lopen we samen op. Hij is nu 48. Als jonge twintiger heeft hij, alleen, zijn land verlaten in een gammel bootje van 7 meter met 23 mensen aan boord. Na een avontuurlijke oversteek landden ze in Gibraltar. Daar ging ieder zijns weegs. Na dagen lopen ontmoette hij bij een benzinestation een andere Marokkaan die uit naastenliefde een ticket naar Barcelona voor hem kocht. Daar vond hij werk op een paardenboerderij. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat maakte hij de stallen schoon, in een van de stallen mocht hij slapen. Hij hoorde over Amsterdam, waar genoeg werk en woonruimte was en besloot zijn tocht te vervolgen.

Hij was nog geen dag hier of hij ontmoette Cor en Ria in een café. Cor had een meubelzaak op de Albert Cuyp en Ria idem bij het Oosterpark. Ze hadden het zo druk dat ze wel een schoonmaker konden gebruiken. Ria’s eerste inspectie van de keuken was positief. Nog nooit waren de tegeltjes zo schoon geweest. Cor kon ook wel hulp gebruiken bij het afleveren van bestellingen en zo bracht hij wel drie bankstellen per dag naar de klanten. Fooien van 20 gulden waren normaal. Het waren goede tijden. Na een paar jaar werd Ria ziek en Cor vroeg of hij in huis kon komen om te helpen en om de hond te verzorgen. Ria stierf korte tijd later, Cor besloot met pensioen te gaan. Hij pakte zijn boeltje weer op en vond werk bij een parketboer. Hij had het er naar zijn zin, totdat het slechter ging met de economie.

Hij geeft me een hand om zich voor te stellen én afscheid te nemen. ‘Ik ben Hassan, ik heb het goed hier, een dak boven mijn hoofd en iets te eten. Alleen zou wat werk wel welkom zijn.’

Ik heb Joop weer gezien. Met mijn hond, nog steeds in elkaar duikend en oortjes plat bij het horen van een verlaat rotje, trok ik op 1 januari het druilerige park in. Joop liep met een stok voetje voor voetje over het geasfalteerde pad. Zijn eens zo rode volle gezicht was bleek en ingevallen. Hij maakte een fragiele indruk, maar zijn Jordanese spirit was onverslagen. Ook Max, zijn herder, had in de afgelopen maanden grijze haren rond zijn snoet gekregen.

Zeer plastisch vertelde Joop me over zijn knieoperatie, die hij onder verdoving van een lies- en ruggenmergprik (‘brandde joh!’) had ondergaan. Ze hadden hem als ‘een krimmeneel’ vastgebonden op het bed. Vervolgens was er een schotje over zijn buik gezet, zodat hij niets kon zien maar wel alles kon horen. Overtuigend deed hij de snerpende, kloppende en hakkende geluiden na van een slijptol, hamer en beitel om mij duidelijk te maken hoe de operatie in zijn werk was gegaan. Tijdens het oorverdovende lawaai had hij nog wel aan de dokter bevestiging gevraagd dat het gebruikte gereedschap geen uitverkoopje van de Gamma was.

De volgende dag al kreeg hij zijn eerste fysiotherapie. ‘Komt er zo’n jochie de kamer binnen, mooi pakkie aan, telefoontje aan zijn oor en maar babbelen, druk, druk, druk. Ik waarschuwde ‘m nog dat hij m’n been niet mocht laten vallen, en wat doet ie? Heb ‘m direct de kamer uitgezet.‘ De aanwezige verpleegster was zichtbaar tevreden dat de jongeman op goed Jordanese manier de oren was gewassen.

Eenmaal thuis zorgt de buurt goed voor Joop. De koelkast is gevuld en er is een Whatsapp groep ‘Joops uitlaatservice’ gemaakt voor Max. Dagelijks zorgt zijn buurmeisje voor de fysio. 9 Februari wordt de andere knie onder handen genomen. Ik hou jullie op de hoogte.