Het is een mooie dag, de zon piept steeds regelmatiger door de grijze wolken. Ik sta in een ouderwets speelgoedwinkeltje dat je eigenlijk alleen nog maar in films ziet en zoek een verjaardagscadeau voor een ondeugend driejarig meisje. De eigenaresse van de winkel tovert enthousiast, alsof het voor haar zelf is, de mooiste dozen tevoorschijn en uiteindelijk kies ik voor een verzameling magnetische cirkels, driehoeken, staafjes en andere figuren waarmee je steeds nieuwe ontwerpen kunt maken op een metalen bord. Bij het afrekenen vraagt ze of ik een tasje wil. Ik ben al volledig potty-trained en tover mijn eigen tas tevoorschijn. Ze vertelt, terwijl ze me een stukje Tony Chocolony met zout aanbiedt, dat steeds minder mensen een tas vragen en dat zelfs na de markt, voor haar deur, er geen verloren witte tasjes meer rondvliegen in de wind. Ongelooflijk dat tien cent in korte tijd zo’n mentaliteitsverandering teweeg heeft gebracht.

Dan ga ik naar de overkant waar een winkel zit waar je zelf rijst, pasta, noten, meel, gedroogd fruit en nog honderd andere producten kunt scheppen uit grote bakken. Hier hebben ze al jaren geleden besloten dat al dat plastic verpakkingsmateriaal onzin is. Met mijn papieren zakjes onder mijn arm geklemd loop ik naar huis. Sasa, mijn steun en toeverlaat voor alles wat thuis kapot is, ziet de papieren zakjes en zegt me enthousiast dat in Roemenië –waar hij net op vakantie is geweest- veel winkels zijn waar je ook zelf je voorraden schept. Terwijl hij de verstopte gootsteen kordaat onder handen neemt moppert hij dat in zijn buurt continu vuilnis op straat wordt gegooid en zakken open liggen waar je het glas ziet schitteren tussen kranten, groenteafval en elektrische apparaten. Hij is vastbesloten dat zijn gezin milieubewust moet zijn en heeft net twee inbouwbakken voor gescheiden afval in zijn keuken getimmerd. Druppel op een gloeiende plaat? ‘Zeker’, zegt hij zijn handen afdrogend, ‘maar ik wil het goede voorbeeld geven.’

Aan het eind van de middag wordt een nieuwe, volledig uit natuurlijke materialen gemaakte, matras afgeleverd. De matras is niet verpakt in plastic maar zit genesteld in een enorme witte katoenen zak die met een koord is dicht gesnoerd. Ik denk nog even waar ik de zak allemaal voor zal kunnen gebruiken –Sinterklaas, dekens, winterkleding- maar dan vouwen de transporteurs hem al netjes op om te gebruiken voor het volgende transport. Ik zwaai ze uit en zie een sloepje voorbij varen waarop in grote letters staat dat deze gemaakt is uit gerecycled plastic.

’s Avonds lig ik als een prinses op geen erwt op mijn nieuwe matras en ik realiseer me dat ik op één dag zoveel initiatieven heb gezien die bijdragen aan een beter milieu. Deze gedachte en het vernieuwde bed zorgen voor een ontspannen slaap.