Dit weekend fiets ik langs mijn geliefde Westerkerk waar het een drukte van belang is. Ik denk even in een begrafenis terecht te zijn gekomen. Buiten staat een glimmende verlengde Rolls Royce naast een fiets met een kist op een houten aanhanger. Op het deksel een sticker met ‘I loved Amsterdam’. Wordt wellicht de arme en rijke tak van de familie tegelijkertijd begraven? Er heerst echter een opvallend vrolijke sfeer en al snel blijkt dat de kerk geen onderdak biedt aan treurende familieleden, maar aan nieuwsgierigen die een gezellig bezoekje brengen aan de Uitvaartbeurs.

Binnen krijg ik van een kordate veertiger ongevraagd een papieren tas in de handen geduwd met alle voordelen om in Amstelveen begraven te worden. Nu ben ik adequaat toegerust om folders te gaan verzamelen! Ik begrijp al snel dat je je tegenwoordig niet meer kunt vertonen in een gewone doodskist. Hij moet toch op zijn minst biologisch afbreekbaar zijn, van binnen en buiten geborduurd of als sjoelbak kunnen fungeren. Gezellig afscheid nemen van opa in het café en een potje sjoelen op zijn kist voordat hij wordt opgehaald. Liever een urn? Dan kunnen de reizigers onder ons kiezen tussen een handtas, rolkoffertje of rugzak.

Een enthousiaste jongeman laat me een lange dikke stok zien. ‘Kijk’, zegt hij, ‘stel je voor. Je maakt een familiewandelingetje met deze staf in de hand en op ieder mooi plekje druk je zo de stok even in’ – ik denk bij zijn beweging aan een zoetjesdispenser- ‘en dan blijft er een rondje as op de grond liggen. Als Klein Duimpje laat je zo een spoor van je geliefde achter. Bovendien kan je de stok onder elkaar doorgeven, dan voelt iedereen zich erbij betrokken.’

Met een lach loop ik door, maar voel bij een volgende zachtroze- en blauwe stand een baksteen in mijn buik. Een begrafenisondernemer, gespecialiseerd in kinderuitvaarten regelt ludiek Mini’s als begrafenisauto’s. Ik moet er niet aan denken, dit komt te dichtbij.

Ik besluit te vertrekken, maar dan trekt een muisachtige vrouw uit de provincie aan mijn mouw. Ze is onderneemster en knutselt zo graag. En dan laat ze me trots haar ‘knoopje op een knoop’ sieraad zien. Iedere keer als een dierbare is overleden kan je een knoop van een kledingstuk van die persoon op haar grotere zwarte knoop vastmaken en als broche dragen. Multi-inzetbaar. Ook heeft ze sierspelden waar je een fotootje van de overledene in kan plaatsen. Dan is de familie die gecondoleerd moet worden tenminste herkenbaar in deze tijd van ‘wie is wie eigenlijk’.

Ik zoek mijn weg naar de uitgang, langs de zelf te beschrijven kaarsen, originele rouwkaarten en modern design thuisaltaartjes. De koffie en cake laat ik staan. Enough is enough.