De jonge vrouw zat op een kleedje, uitgespreid midden op het fietspad. Ze steunde op haar knieën en ellebogen, het lange haar viel als een gordijn over haar naar beneden hangend hoofd. Langzaam en ritmisch bewoog ze heen en weer. Eerst dacht mijn vriendin dat ze aan het bidden was, naar Allah of God maar ze droeg hoofddoek noch rok, wat je zou verwachten van een godsdienstig meisje in de bible belt. Ze zat opgesloten in een bel van eenzaamheid en verlatenheid.

‘Heb je hulp nodig? Kan ik iets voor je doen?” Eerst leek het of ze mijn vriendin niet hoorde, zo zat ze in haar eigen wereld, maar uiteindelijk schudde ze haar hoofd, haar haren golfden mee met de beweging. Hond besloot te helpen. Hij ging recht voor de vrouw zitten, duwde zijn snoet in het haar en begon het zachtjes te besnuffelen. Ze kwam langzaam uit haar trance en richtte zich op.

‘Heb je iets nodig? Kan ik je helpen?’ Ze gaf antwoord op een vraag die niet gesteld werd: ‘Ik ben al 33’. ‘Waar woon je?‘ Ze wees richting het dorp. ‘Ik woon met mijn ouders en mijn broertje. Ze zijn heel lief. Ik ga vaak met mijn vader naar het dorp. Ik kan niets. Ik ben al 33’.
Net als Hond besloot mijn vriendin niet los te laten. ‘Wat kan je wel? Ze keek haar lang en leeg aan. ‘Ik ben pastoraal werker, maar ik ben er niet goed in. Ik ben al 33. Maar mijn vader is heel lief.’ ‘Wat zou je wel graag willen kunnen?’ en nu kwam haar antwoord verbazingwekkend snel. ‘Ik hou van taarten bakken. Het geeft zo’n lekkere geur.’ Aangemoedigd door haar woorden stelde mijn vriendin een vraag waar veel mensen geen antwoord op weten. ‘Wanneer zou je je gelukkig voelen?’ ‘Als de mensen mijn taarten eten. Ik ben al 33.’

Haar hoofd zakte naar beneden en ze nam haar oude positie weer in. Ze was niet meer bereikbaar.