Je ziet en hoort ze al uit de verte aankomen. Een knalrood trainingspak, geblondeerde, piekerige haren met kraaltjes erin gevlochten en luid haar Willem aansporend haar maar te volgen. Lange Willem sjokt in zijn Bermudahemd en gekleurd petje achter haar aan, in zijn handen een linnen tas waarop de drie kruizen van Amsterdam: Heldhaftig, Vastberaden, Barmhartig.

Het is kwart voor acht en het duurt nog een kwartiertje voor het concert met Syrische musici in Carré gaat beginnen. Op het laatste moment hebben we kaartjes gekocht en zitten toch reuze goed in de ring op de derde rij. Het kleurrijke stel loopt langs ons en ploft twee rijen verder neer. Anja zit nog niet of ze veert weer op, een lege plaats vóór mij ziet er veel aantrekkelijker uit. De tas mag mee, Willem niet. Lang kan ze niet van haar nieuwe zitplaats genieten, want al snel wordt de stoel door de rechtmatige kaartbezitster opgeëist. Anja probeert haar af te schrikken door haar staalhard aan te kijken maar mevrouw is niet onder de indruk. Dan verhuist Anja naar een lege stoel naast mij en graaft met veel rumoer in haar linnen tas tot ze eindelijk vindt waar ze naar zoekt. ‘Willem, wil je wat?’ Een zak snoep wordt naar boven doorgegeven. Nu haar man tevreden aan het sabbelen is, scant zij met adelaarsoog over haar jachtterrein. Opgewonden wijst ze naar een paar lege plaatsen onder ons en roept ‘maar daar zit je goed!’ Ik suggereer –alsof ik een kind aan het opvoeden ben- ‘misschien komen er nog mensen’, waarop zij reageert ‘motten ze maar op tijd zijn’, maar opstaan doet ze toch maar niet.

Dan herhaalt de scene zich. Een vrouw wil naast mij gaan zitten, maar ziet in plaats van een lege stoel een rood trainingspak. Anja denkt weer ‘negeren, dan dondert ze wel op’ en kijkt strak voor zich uit. Ook deze vrouw laat het er niet bij zitten en Anja verhuist onder luid protest weer naar haar Willem, die ondertussen oerang oetang geluiden uitstoot om iemands aandacht te trekken. Je kan van alles van Anja vinden, maar niet dat ze geen volhouder is. Haar scherpe ogen hebben weer een nieuwe lege plek in de smiezen. Met de volle tas in haar hand wringt ze zich tussen knieën en stoelleuningen, maar het publiek heeft er genoeg van en laat haar niet meer door. Na een Amsterdamse woordenwisseling kiest ze eieren voor haar geld en vindt een lege plek vlak voor het podium. Ze joe-hoet opgewonden naar Willem, hij oerang oetangt vol testosteron terug. Of deze plaats nu slechter is of de apenroep van Willem sterker weet ik niet, maar ze staat weer op en gaat op haar eigen plek zitten, naast haar opgewonden man.

Het is acht uur. Het theater is afgelopen. Het concert gaat beginnen.