Het tintelt jonge lente en ik wandel mijn dagelijkse rondje in het park. Vroeger maakte Sam twee keer zoveel kilometers, heen en weer rennend met de bal. Nu loop ík steeds terug om de vergeten bal te zoeken. Hij wordt ouder, mijn hondje.

Ik zie Stella, een parkkennis met een rood, langharig vuilnisbakje. Meestal blijft het bij ‘goedemorgen’ maar nu voel ik haar gespannenheid als een doorzichtige cocon om haar heen. Het halflange haar valt zonder energie langs haar wit-weggetrokken gezicht. De ogen verzwaard met paarse oogschaduw kijken me vermoeid aan.
‘Gaat het met je?’ vraag ik, meer heeft ze niet nodig.
‘Ik slaap haast niet, ik ben bang’ zegt ze. ‘Er woont een ex-gevangene boven me. Hij werd eerder vrijgelaten omdat hij kanker heeft, dan mocht hij thuis sterven. Maar dat duurt nu al twee jaar.’
Blijkbaar vecht hij even hard tegen zijn kanker als tegen de wereld, gaat door me heen. Sociaal als ze is heeft ze hem in het begin op allerlei manieren geholpen bij zijn re-integratie. Ze heeft hem zelfs geld geleend van haar bescheiden pensioentje.
‘Maar op een gegeven moment kon ik dat niet meer betalen en toen begon het getreiter. ’s Nacht maakt hij zo’n lawaai boven me dat ik niet kan slapen en overdag dreigt hij me in elkaar te slaan. Ik sluip ’s ochtends mijn huis uit en blijf dan heel lang in het park. Voordat ik naar huis ga, check ik eerst of ik veilig naar binnen kan. En nou is zijn zoon ook nog bij hem ingetrokken, ook een crimineel.’
‘Waarom zat hij in de gevangenis?’ vraag ik terwijl we het pad langs begraafplaats Santa Barbara lopen.
Ze kijkt me gelaten aan. ‘Hij heeft, zegt hij zelf, iemand vermoord, en ook zijn vrouw tijdens een ruzie door een glazen tafel heen gegooid. ‘De tafel kapot, en haar hoofd ook.’

Ze heeft politie en Ymere hulp gevraagd maar zonder resultaat. Verhuizen kan ze niet. ‘Dan is het een kwestie van uitzitten?’ vraag ik, maar nee, daar vergis ik me in. Blijkbaar is de man niet de huurder, maar Reclassering. En dat betekent dat ze na hem, mogelijk weer een ‘moeilijke’ buurman boven haar krijgt.
Ze zucht mistroostig ‘dat je dat op je 68^ste allemaal nog moet meemaken.’