Zo had ik de onderdoorgang van het Rijks nog niet eerder gezien. Geen fietsen, maar twee eindeloos lange, mooi gedekte tafels stonden te wachten op 500 lieve Amsterdammers die gefêteerd gingen worden op een Vrijheidsmaaltijd. Simon Levie, Joris Bijdendijk en hun collega’s hadden de handen ineen geslagen om op Bevrijdingsdag een etentje te geven voor Amsterdammers van velerlei pluimage met minstens één gemeenschappelijke deler: de zorg voor elkaar en voor de stad.

De stemming zat er met een glas vlierbessensap in de hand meteen in. Ik zat naast Peter, een ras-Amsterdammer, eind vijftig, lachogen en joviaal. Ik knoopte het rood-wit-blauwe servetlintje met Eberhards opdracht aan de stad om zijn pols en wist als snel dat met hem naast je, je niet bang hoefde te zijn voor stiltes. Peter mocht mee met zijn vrouw Janneke. Een mazzelaar vond hij zichzelf, al 35 jaar. Janneke, blond, rustig, heldere ogen, luisterde vooral, maar op mijn buurmans vraag wie de baas was in hun relatie, keken we allemaal haar kant op. Ze kenden elkaar al sinds hun 13^e, maar de pa van Janneke was communist en toen Jannekes relatie met de Katholieke Peter wat inniger werd, stak pa daar een stokje voor. Een communist met een Katholiek was onbespreekbaar. Toch zette Peter door en ging hij óp en pa door de knieën. ‘Net op tijd’ zei Janneke. De twee hebben veel liefde te geven, aan elkaar, aan hun kinderen en aan Amsterdammers waar het niet goed mee gaat. Peter was verpleegkundige en Janneke ‘doet’ de zware gevallen bij een hulpverleningsinstantie. ‘Ja natuurlijk kom je wel eens in rare situaties, maar ik ben niet zo snel bang’. Ze vertelt over een man die na een mooie carrière, uiteindelijk alleen en dement in een groot, verwaarloosd huis woonde. Soms gaf hij Janneke een klapje op de bil of zei ‘kusje, kusje’. Dat zijn assistente destijds wel, maar Janneke hier nu niet op inging was nóg een reden tot verwarring.

Dan neemt Peter me op het eind van de avond in vertrouwen. ‘We hebben de laatste jaren echt sores gehad, maar niemand van onze vrienden heeft iets laten horen. Kan je je dat voorstellen als je al 40 jaar bevriend bent? Ik ben er zo klaar mee. En nou zeg ik tegen Janneke “weet je wat, we gaan in een T-shirt lopen met de tekst ‘Ik zoek nieuwe vrienden’’’. Maar vanavond was zo’n shirt niet nodig!’