Voor het eerst ga ik naar Plein 40-45 waar de mobiele wagen staat voor het tweejaarlijks onderzoek naar borstkanker. Jammer genoeg heeft het Westerpark geen plaats meer (!) voor deze SRV-bus met 3 kleedkamertjes en een röntgenapparaat. Ik ga er met gemengde gevoelens naar toe. Het is fantastisch dat de overheid zo goed voor haar vrouwelijke onderdanen van boven de 50 zorgt, maar ik kijk niet uit naar het onderzoek dat een combinatie is van je pijnlijk voelen en pijn voelen.

De lieftallige medewerkster zet me tegen het glanzend witte apparaat aan en trekt met een brute kracht die ik niet achter haar had gezocht aan mijn rechter b-cupje en perst het tussen de twee platen in. Ik voel me als gehakt in een tartaarpers. ‘Even niet ademen mevrouw.’ Nog drie foto’s lichte marteling volgen en ik kan me weer aankleden. Op de deur van mijn kleedkamertje hangt een plaatje van de Mona Lisa. Ze glimlacht spottend naar me.

Daarna struin ik, met gekneusde borsten, nog even rond op de weekmarkt van Plein 40-45. Het lijkt alsof ik in het buitenland ben. Een oudere man met een groezelige fez op zijn hoofd zamelt geld in voor de restauratie van een moskee. Hij heeft de tijd en maakt een praatje met andere mannen. Bij de groentestal liggen glanzende sinaasappels met een doorsnee van wel 15 cm als een piramide opgestapeld. De buurman prijst kleurrijke hoofddoeken en djellaba’s met borduurversiersels aan. Ik kijk om me heen en zie de vrouwen, gehuld in en beschermd door hun lange kleding, inkopen doen. Ik vraag me af, als ik me al zo kwetsbaar voel bij zo’n borstonderzoek, hoe ervaren zij dat dan? Ik ben nog niet dapper genoeg het gewoon te vragen. Ik ga met een kilo sinaasappels naar huis, de djellaba laat ik hangen.