Als ik mijn fiets neerzet, komt de geur van paarden me al tegemoet. Direct parachuteert de lucht me naar mijn onfortuinlijke pogingen te leren rijden toen ik puber was. Na een paar tragikomische ongevallen was het duidelijk dat het paard meer macht over mij had dan andersom. Nog één keer heb ik als twintiger een poging gewaagd, in Kenia. Ik bleek op een ex-renpaard te zitten… Een paar gekneusde ribben verder besloot ik dat dit echt, definitief de laatste keer was geweest.

De Hollandsche Manege is een historisch pareltje aan de Overtoom. Het stamt uit 1882 en is ontworpen door Dolf van Gendt, ook bekend van het Concertgebouw en de tegenwoordige trendy Hallen. In die tijd bouwden welvarende burgers grote, stijlvolle woningen aan de rand van het – ook door hen- gefinancierde Vondelpark en vonden een comfortabele stalling voor hun paarden en koetsen in de neo-classisistische rijschool. Het gebouw combineert elegante gebeeldhouwde decoraties met een industriële look van gietijzer en zink. Er was ruimte voor een orkest op het overhangende balkon van de smalle zijde. Muziek begeleidde ook de ‘Carrousel’, een performance, bijna dans, van mens en paard waar de vrouwen in amazonezit en mannen op herenzadels allerlei ingewikkelde figuren reden met intrigerende namen als visgraat en zandloper. Ook nu wordt de ‘Carrousel’ nog gereden en, omdat de dames en heren dan gekleed gaan in Belle Epoque stijl, waan je je in de vorige eeuw.

In de Hollandsche Manege heeft Modehuis Hermès tijdelijk ‘haar tenten’ opgeslagen met het Festival des Métiers. Ze zijn ooit in 1837 begonnen met het maken van zadels en teugels, dus de keuze van de locatie is niet zo vreemd. Het luxe merk wil met deze demonstraties tonen waarom haar artikelen nou eigenlijk zo duur zijn. Dus deze week staan de paarden in de stallen aan de Vondelparkkant en demonstreren de Hermès-medewerkers hun ambachtelijk vak in de paardenbak.

Ze maken nog steeds zadels, maar ook tassen, sjaals, dassen, horloges en beschilderd porselein. Bij iedere stand staat een gastvrouw die geduldig alle vragen en antwoorden naar het Frans en terug vertaald. Het vakmanschap is onwaarschijnlijk hoog. Veel wordt met de hand gedaan, machines spelen maar een kleine rol. Zo zie ik de horloger, vergrootglas in zijn rechteroog, geconcentreerd ultrakleine schroefjes en plaatjes met een fijne pincet en miniem schroevendraaiertje in een horlogekast plaatsen. Een ietwat plompe vrouw met dito handen zet tot mijn verbazing minuscule diamantjes in een vorm in een armband. Een leren schort hangt over haar knieën om eventueel weg schietende steentjes op te vangen. Een Aziatische vrouw naait met millimetersteekjes en engelengeduld een rolzoom in een sjaal. Ik eindig bij een middelbare man die, heel tevreden, nooit iets anders in zijn leven heeft gedaan dan het lamsleer voorbereiden dat gebruikt wordt voor handschoenen. Normaal werkt hij thuis, staand aan een keiharde kersenhouten tafel die niet kan splinteren. Eindeloos trekt hij aan een al gladde huid in de lengte en breedte om het leer nog soepeler te maken. Het bepoederen met talk maakt het materiaal uiteindelijk boterzacht. Uiteindelijk wordt er één paar korte handschoenen uit één lamshuid gemaakt.

Ik had een chic en wellicht arrogant publiek verwacht maar er heerst een gemoedelijke sfeer in de manege, zowel bij de medewerkers als de bezoekers. Er is genoeg gelegenheid om goed te kijken en vragen te stellen. Ik ben onder de indruk van de ambachtskunst en begrijp inderdaad waarom de producten zo duur zijn.

Vind ik het mooi? Het meeste niet. Ik kan heel gelukkig leven zonder Hermès sjaal. Maar wel voelde ik me heel rijk die middag. Drie keer liep ik naar buiten omdat achter elkaar mijn telefoon ging. Eerst belde mijn oudste dochter om me over haar dag bij te praten, daarna mijn jongste om te vertellen hoe leuk haar feest was geweest en als laatste mijn man of we lekker uit eten zouden gaan. Bemazzeld!