De lente staat nu even in zijn achteruit in plaats van vooruit, maar toch koop ik maar wat zwemgoed. Wie weet kan ik het weer zo een beetje afdwingen.
Op weg naar huis zie ik een vriendin, genesteld in haar warme jas, op een terras koffie drinken. Ze is net geopereerd en ik stop om bij te praten. De ingreep had er letterlijk en figuurlijk ingehakt, maar nu is ze gelukkig weer op de goede weg.
De vrouw die ook aan haar tafeltje zit, staat op als ze me ziet en loopt weg. Het is Cornelia, de dakloze Canadese, die al vijfentwintig jaar deel uitmaakt van onze buurt.
Mijn vriendin lacht. ‘Ik herkende haar uit je verhaaltje en bood haar wat te drinken aan. Toen ik haar vroeg of ze ook wat wilde eten, greep ze met haar hand zò’ –mijn vriendin strekt haar vingers wijd uit- ‘in mijn appeltaart. Ik kon het niet laten haar toen een beetje op te voeden.’
Ik kijk over haar schouder en zie aan de andere kant van haar tafeltje de heer Hiddema genieten van een tosti, die hij -weliswaar ook met zijn handen-, keurig netjes eet. Weloverwogen veegt hij na ieder hapje zijn lippen af met een servet. Zijn uitgestreken gezicht toont geen enkele emotie.

Dan komt Cornelia weer terug in het vertrouwen dat het wel goed zit met mij en vraagt om haar standaard Euro. Ik check mijn zakken, maar voel geen muntjes. Het enige dat ik heb is een biljet van tien, gevouwen in mijn telefoonhoesje voor ‘noodsituaties’. Ik twijfel, het is een belachelijk groot bedrag, maar besluit dat haar nood groter is dan de mijne. En misschien gun ik het haar ook wel–ik geef het toe, het is kinderachtig- om te zien of ik een reactie kan provoceren in het sfinxachtige gezicht van het FvD-kamerlid. Niet dus.
Cornelia neemt het biljet verwonderd aan. ’I don’t need a lot of money, I will give a part away.’ Dan is het mijn tijd voor verwondering. Deze vrouw, die op straat leeft en niets heeft, deelt met anderen het weinige dat ze krijgt. Komt dat ook niet ergens voor in de bijbel? Het lijkt wel of ze mijn gedachten leest. ‘God told me to behave,’ zegt ze.
Er volgen weer wat zinnen die we niet goed kunnen volgen, maar we staan samen alsof we drie vriendinnen zijn. Dan pakt Cornelia onze armen en omhelst ons ten afscheid.

De heer Hiddema kijkt stoïcijns voor zich uit.