Heb jij dat ook? Dat je heel geconcentreerd en logisch nadenkend bezig bent met iets, en dat er dan tijdens dat proces een gedachte door je hoofd schiet die vanzelfsprekend lijkt, maar helemaal niet klopt? Dit gebeurde me het afgelopen weekend:

Ik maak een postpakketje klaar. Stevige bubbeltjesenvelop, adres duidelijk geschreven, alleen de postzegels missen nog. Mijn voorraad is op, dus ik stap op de fiets naar de Primera, dan kan ik meteen ook nog even enveloppen kopen. Onderweg zie ik én de rode brievenbus van tante Pos én dat het bijna 5 uur is, het tijdstip van de waarschijnlijke lichting. Ik haal het pakketje uit mijn tas en gooi het tevreden in de bus. Mooi, precies op tijd. In de krochten van mijn hoofd gaat een piepklein alarmbelletje af. Na tien seconden kan ik mezelf wel wat doen.
‘Je bent wel op tijd sufferd, maar de postzegels missen! Je was immers onderweg om die te kopen.’
Behalve dat ik twijfel of dit vergaande stommiteit, haastige spoed of beginnende dementie is, denk ik ook ‘wat moet de ontvanger wel denken? Zit hij daar straks een beetje opgezadeld met een boete.’

Ik koop alsnog de zegels en fiets terug naar de brievenbus. Wie weet heb ik mazzel en kan ik de postbeambte opvangen bij het legen van de bus. Mooi niet. De lichting blijkt pas om 19 uur te zijn en ik ga echt niet in het donker wachten terwijl het ook nog giet van de regen. Ik besluit vertrouwen te hebben in de goedheid van de mens en schrijf een kattebelletje op de achterkant van een kassabon.
‘Beste postbode, ik ben zo stom geweest de postzegels te vergeten. Mocht dit briefje niet zijn weggehaald door passanten en de vijf zegels zitten er nog in, wilt u deze dan op de A5 envelop met adres te L. plakken?’
Ik vouw de bon tot een klein envelopje, stop de zegels erin, adresseer het ‘Aan de postbode’, en plak het met een plakbandje van de drankwinkel aan de overkant, over het sleutelgat van de brievenbus.
De volgende dag krijg ik bericht uit L. Het pakketje is mét postzegels erop ontvangen. Rutger Bregman heeft gelijk: ‘De meeste mensen deugen’.

Vandaag ben ik naar de brievenbus terug gegaan. Wéér met een klein postiljon, wéér zonder postzegel. Het briefje, een ode aan de bovenste beste postbode, hoeft immers niet te reizen.