Na een kleine omzwerving ben ik weer terug bij mijn oude kapper. Ik vraag hem of hij alsjeblieft mijn korte haar zo lang mogelijk wil houden.
Terwijl hij met uiterste beheersing millimeters van mijn haar afhaalt, zegt hij zachtjes ‘Weet je wie er naast je zit?, dat is mijn moeder. Ze is voor het eerst met haar oudste kleindochter uit.’
Ik kijk in het linker, wat naar binnen geklapte deel van het spiegeltriptiek, zodat ik de zaak zowel achter als naast me in kan kijken. Zijn moeder, een kleine zeventiger in gemakkelijke, wat slobberige kleding, wordt door zijn partner met aandacht geknipt. Achter me worden de lange lokken van een jonge millennial al geföhnd.

Nadat zijn broer twintig jaar geleden was getrouwd en een kind had gekregen, had diens echtgenote er alles aan gedaan het contact met haar schoonfamilie te minimaliseren.
‘Op de dag dat mijn moeder op kraambezoek kwam en een kruippakje aan haar eerste kleinkind gaf, werd het weer in haar handen teruggeduwd.
“Wij kunnen zelf wel kleren kopen voor ons kind”, zei schoondochter.‘
Een paar dagen later ontving zijn moeder een bezoekersregeling. Veel zou ze niet van haar kleindochter mogen zien.

Tot vandaag. Het is achttien jaar later en kleindochter heeft besloten dat ze, nu ze officieel volwassen is, op haar verjaardag erachter wil komen wie haar oma is. Ze hebben samen gewinkeld, geluncht en zitten nu voor een nieuwe coupe in zijn kapperszaak.
‘Mijn nichtje wil straks graag een tattoo zetten en ze heeft oma gevraagd met haar mee te gaan. Mijn moeder weet het nog niet, maar de tekst wordt “oma forever”.’
Zijn verhaal emotioneert me, waarschijnlijk omdat in mijn familie jaren geleden ook sprake is geweest van een breuk, die gelukkig geheeld is.
‘Je moeder zou dan tegelijkertijd ook een tattoo kunnen laten zetten’ suggereer ik.
Hij kijkt me via de spiegel aan en is stil. Na een paar knipbewegingen legt hij zijn schaar neer, loopt naar de stoel naast me en overlegt. Nog geen twee minuten later is hij terug.
‘Dat was een goed idee’ zegt hij. ‘Gaat ze doen.’