De lente staat nu even in zijn achteruit in plaats van vooruit, maar toch koop ik maar wat zwemgoed. Wie weet kan ik het weer zo een beetje afdwingen.
Op weg naar huis zie ik een vriendin, genesteld in haar warme jas, op een terras koffie drinken. Ze is net geopereerd en ik stop om bij te praten. De ingreep had er letterlijk en figuurlijk ingehakt, maar nu is ze gelukkig weer op de goede weg.
De vrouw die ook aan haar tafeltje zit, staat op als ze me ziet en loopt weg. Het is Cornelia, de dakloze Canadese, die al vijfentwintig jaar deel uitmaakt van onze buurt.
Mijn vriendin lacht. ‘Ik herkende haar uit je verhaaltje en bood haar wat te drinken aan. Toen ik haar vroeg of ze ook wat wilde eten, greep ze met haar hand zò’ –mijn vriendin strekt haar vingers wijd uit- ‘in mijn appeltaart. Ik kon het niet laten haar toen een beetje op te voeden.’
Ik kijk over haar schouder en zie aan de andere kant van haar tafeltje de heer Hiddema genieten van een tosti, die hij -weliswaar ook met zijn handen-, keurig netjes eet. Weloverwogen veegt hij na ieder hapje zijn lippen af met een servet. Zijn uitgestreken gezicht toont geen enkele emotie.

Dan komt Cornelia weer terug in het vertrouwen dat het wel goed zit met mij en vraagt om haar standaard Euro. Ik check mijn zakken, maar voel geen muntjes. Het enige dat ik heb is een biljet van tien, gevouwen in mijn telefoonhoesje voor ‘noodsituaties’. Ik twijfel, het is een belachelijk groot bedrag, maar besluit dat haar nood groter is dan de mijne. En misschien gun ik het haar ook wel–ik geef het toe, het is kinderachtig- om te zien of ik een reactie kan provoceren in het sfinxachtige gezicht van het FvD-kamerlid. Niet dus.
Cornelia neemt het biljet verwonderd aan. ’I don’t need a lot of money, I will give a part away.’ Dan is het mijn tijd voor verwondering. Deze vrouw, die op straat leeft en niets heeft, deelt met anderen het weinige dat ze krijgt. Komt dat ook niet ergens voor in de bijbel? Het lijkt wel of ze mijn gedachten leest. ‘God told me to behave,’ zegt ze.
Er volgen weer wat zinnen die we niet goed kunnen volgen, maar we staan samen alsof we drie vriendinnen zijn. Dan pakt Cornelia onze armen en omhelst ons ten afscheid.

De heer Hiddema kijkt stoïcijns voor zich uit.

Het toeristenechtpaar loopt met een ‘Espace’ kinderwagen midden over de brug. Een fietser haalt hen in van rechts, een motor van links. Een auto houdt zijn snelheid in. De bezoekers hebben hun rol in de verkeerscongestie niet in de gaten, ze kijken hun ogen uit als ze de waterfietsen zien, die over de grachten uitwaaieren. Hun peuter schopt met zijn beentjes fanatiek door een hoop droge iepenzaadjes, die rusteloos opvliegen in de goudgele zon. Duiven koeren en pikken de pitjes eruit.
Een vrouw met hoofddoek zit op een bankje, ogen dicht, geniet van de warmte die haar wangen koestert. Naast haar kijkt een jong stel op een ouderwetse plattegrond om de weg te vinden.
Het blad bier wordt met gejuich ontvangen door het overvolle terras aan de overkant. Het Schiphol shuttlebusje beplakt met kleurige plaatjes van de Keukenhof komt voorbij. Voor deze gasten zit het er weer op.
Van onder de brug sputtert een oud sloepje met rosé-drinkende elitevaarders tevoorschijn.
De buurtzwaan tikt met zijn snavel op het raam van ‘zijn’ woonboot. Het wordt tijd voor zijn eten, maar de eigenaresse is een paar dagen weg.
Moeder met peuter achterop, duwt met haar rechterhand geroutineerd haar kleuter op eigen fietsje de brug op.
Buurman Boordevol komt naar buiten en heeft een zonnebril op. Hij lacht zowaar. Een groepje bezoekers zonder bestemming slentert langs hem heen, hun trui of jas in de hand.
Ik word ook bekeken. Toeristen fotograferen me in het raam, ze hebben een original Amsterdammer gespot.
Een Volkswagen passeert een hipster en stopt abrupt. De man rent de auto uit en omhelst een vriend. Ze delen een ijsje.
De zakenman in vrijetijdskleding komt met zijn zoontje van een jaar of zeven aan. Zijn beentjes zijn te kort om makkelijk van de voorstang van pappa’s herenfiets af te glijden. De fiets wordt neergezet, vader heeft een rol glanzende ducttape in de hand. De iepenconfetti wordt weggeveegd, de positie met tape ingenomen. Het jongetje heet TIES. Pappa maakt de moeilijke letters, Ties mag de i plakken. Ties gooit een handje iepensneeuw in de gracht. Het waait net zo hard weer terug. Hij moet nog leren wat ‘Non urinat in ventum’ betekent. De rol ducttape gaat schoon op. Pappa en Ties stappen weer op de fiets. Drie Franse toeristen wijzen naar het plaksel op de stoep maar begrijpen het niet.
Een meisje duwt haar groen-wit–oranje postcodeloterijfiets de brug op, terwijl ze een onverpakte flat screen televisie op haar bagagedrager balanceert. Het wordt leuk wanneer een fietser met een ladder in zijn hand haar van de andere kant zwabberend tegemoet komt.
Drie rolkoffertjes, ogen gefixeerd op de telefoon, zoeken naar hun Airbnb. Een witte Car-to-go toetert verliefd naar een zwarte Biro. Een man met multicolor petje en dreadlocks staat soepel op een mono-wheel. Elegant ontwijkt hij de krantenbezorger met zware tassen vol zwaar nieuws.
Een klein Japans meisje rijdt voorzichtig haar lichtblauwe stepje met drie wieltjes door de berg iepensneeuw. De wind betovert haar in een mangaprinsesje opgesloten in een sneeuwbol.
Bezoekers van de bankjes op de brug wisselen elkaar af en fotograferen op hun beurt weer het meest gefotografeerde hoekje van Amsterdam.
Twee tieners onder de tattoos maken een selfie op een stokje, ze zien de bruid in tule niet die ook wordt vereeuwigd.
Een sportief stel jogt jaloersmakend moeiteloos langs, telefoon vastgesnoerd aan de bovenarm.
Een meisje springt van de bagagedrager af. De brug is te steil voor haar vriendje.
Hondjes kwispelen als ze elkaar zien en besnuffelen direct elkaars achterwerk. De baasjes, allebei kaal, kijken elkaar verlegen aan en geven hun hondjes de tijd.
De bezorger met oranje Foodora kubus op de rug racet naar zijn klant en ontwijkt ternauwernood een rokjesdag-meisje op een rode scooter.

Het is lente in Amsterdam.

Het tintelt jonge lente en ik wandel mijn dagelijkse rondje in het park. Vroeger maakte Sam twee keer zoveel kilometers, heen en weer rennend met de bal. Nu loop ík steeds terug om de vergeten bal te zoeken. Hij wordt ouder, mijn hondje.

Ik zie Stella, een parkkennis met een rood, langharig vuilnisbakje. Meestal blijft het bij ‘goedemorgen’ maar nu voel ik haar gespannenheid als een doorzichtige cocon om haar heen. Het halflange haar valt zonder energie langs haar wit-weggetrokken gezicht. De ogen verzwaard met paarse oogschaduw kijken me vermoeid aan.
‘Gaat het met je?’ vraag ik, meer heeft ze niet nodig.
‘Ik slaap haast niet, ik ben bang’ zegt ze. ‘Er woont een ex-gevangene boven me. Hij werd eerder vrijgelaten omdat hij kanker heeft, dan mocht hij thuis sterven. Maar dat duurt nu al twee jaar.’
Blijkbaar vecht hij even hard tegen zijn kanker als tegen de wereld, gaat door me heen. Sociaal als ze is heeft ze hem in het begin op allerlei manieren geholpen bij zijn re-integratie. Ze heeft hem zelfs geld geleend van haar bescheiden pensioentje.
‘Maar op een gegeven moment kon ik dat niet meer betalen en toen begon het getreiter. ’s Nacht maakt hij zo’n lawaai boven me dat ik niet kan slapen en overdag dreigt hij me in elkaar te slaan. Ik sluip ’s ochtends mijn huis uit en blijf dan heel lang in het park. Voordat ik naar huis ga, check ik eerst of ik veilig naar binnen kan. En nou is zijn zoon ook nog bij hem ingetrokken, ook een crimineel.’
‘Waarom zat hij in de gevangenis?’ vraag ik terwijl we het pad langs begraafplaats Santa Barbara lopen.
Ze kijkt me gelaten aan. ‘Hij heeft, zegt hij zelf, iemand vermoord, en ook zijn vrouw tijdens een ruzie door een glazen tafel heen gegooid. ‘De tafel kapot, en haar hoofd ook.’

Ze heeft politie en Ymere hulp gevraagd maar zonder resultaat. Verhuizen kan ze niet. ‘Dan is het een kwestie van uitzitten?’ vraag ik, maar nee, daar vergis ik me in. Blijkbaar is de man niet de huurder, maar Reclassering. En dat betekent dat ze na hem, mogelijk weer een ‘moeilijke’ buurman boven haar krijgt.
Ze zucht mistroostig ‘dat je dat op je 68^ste allemaal nog moet meemaken.’

Het is venijnig koud en ik ben een van de weinigen in het park vanochtend. Ik verontschuldig me bij de kraaien. Ze verwachten nu iedere dag een handje zaad van me en ik ben vergeten de voorraad aan te vullen. Ze vliegen nog een stuk met me mee en halen dan verontwaardigd hun schouders op. Het zit er niet in vandaag.

Iemand anders heeft wel aan ze gedacht. Het Indonesische vogelvrouwtje haalt trouw iedere dag bij de bakkerij oud brood op. Thuis snijdt ze het in stukjes en neemt dan een boodschappenkarretje vol mee naar het park. Verwachtingsvol cirkelen honderden kraaien en meeuwen, zwart en wit als een gigantisch vliegend schaakbord, boven het grote grasveld. Het is een oorverdovend gekras en gekrijs. Het iele figuurtje in haar veel te ruime kleding blijft maar stukjes brood uit haar wagentje vissen als was ze Jezus die op wonderbaarlijke manier het brood vermenigvuldigt, en gooit het dan met een grote zwaai de lucht in. Haar kleine hondje, verwarmd door een dikker jasje dan de hare, zit rustig naar het spektakel te kijken. Hij is niet anders gewend.

‘Ze zou er ’s mee moeten ophouden’ hoor ik geïrriteerd naast me. Boze ogen kijken op een andere manier naar het luchtballet dan ik. ‘Ik heb haar al zo vaak gezegd dat brood niet goed is voor vogels. En het trekt ratten aan, en mijn hond vreet het ook op. Anderen vinden het ook, maar ze blijft maar doorgaan.’ Wat de boze vrouw zegt klopt natuurlijk wel, maar toch word ik ontroerd door de goede geefster. Het lijkt me een eenzame ziel, die net als wij allemaal behoefte heeft aan warmte, vriendschap, liefde. Zij heeft het misschien gevonden bij haar vogels, die haar herkennen en in steeds grotere getale naar haar toe komen. Wie zijn wij om haar dat dan te verbieden?

In de verte pakt het onderwerp van gesprek haar karretje weer vast, op weg naar de volgende uitdeelplek. De boze vrouw vervolgt haar weg. Ik ook.

Het is me niet vaak gebeurd dat ik alleen mijn verjaardag ben ingegaan. Ik ben er bewust van, maar voel me niet zielig. Gisteravond kwam ik aan op Aruba en at in het hotelletje mijn door mijn man klaargemaakte bammetjes met smaak op, vergezeld van een glas witte wijn. Vroeg naar bed en dus ook vroeg wakker met een heleboel felicitatie-appjes van vrienden. Bijzonder om, door het tijdverschil, al die berichtjes tegelijkertijd te ontvangen. Ik realiseer me weer eens hoe rijk ik ben. Zoals mijn man altijd zegt: “Heb je vandaag al geteld?’

Aan het ontbijt in een rustige tuin kijk ik naar kleurrijke vogeltjes die met me willen ontbijten. Ik heb sinds twee weken vriendschap gesloten met een viertal kraaien in het Westerpark, die me altijd op dezelfde plek begroeten en hun beloning in de vorm van nootjes verwachten. Ze vliegen dan een stukje met me mee in de hoop op meer. Ik ben bepaald geen ornitholoog en kom nu, na 13 jaar daar wandelen, er pas achter dat ze een eigen territorium hebben en heel slim zijn.

Terwijl ik hun caraïbische vriendjes bestudeer word ik door een dierbare vriend gebeld. Hij weet me altijd anders naar dingen te laten kijken. ‘Is het niet heerlijk dat je alleen kunt zijn op je verjaardag en het helemaal kan inrichten zoals je wilt?’ En op mijn opmerking dat ik zeer tegen mijn – ik denk toch wel calvinistische -gewoonte in de avond ervoor alleen wijn gedronken had: ‘Waarom zou je niet als je alleen bent een glas wijn drinken? Je mag toch op iedere willekeurige dag vieren dat je er bent?’ Hij heeft gelijk.

Straks ben ik niet meer alleen. Ik ga mijn jongste dochter ophalen van het vliegveld. We gaan mijn verjaardag vieren en het feit dat we een paar dagen samen kunnen doorbrengen. Met een glas wijn. Het is voor haar Thanksgiving. Voor mij ook!

‘Kom je ook?’ vraagt ze. Ze weet hoe dol ik op haar dochtertjes ben en het heerlijk vind op belangrijke momenten erbij te zijn. Maar nu twijfel ik toch even. Halloween. Ik heb er niets mee. Weer een Amerikaans feest dat we importeren. We hebben toch al Sint Maarten? Ze legt me uit dat de meisjes zich vooral verheugen op het verkleden. En omdat hier geen carnaval wordt gevierd, is het een goed alternatief.

Natuurlijk ga ik. Niet verkleed, maar wel met een zakje gedroogde krekels en meelwormen met paprikasmaak. Insecten eten heeft immers de toekomst? Voor de gezelligheid krijgen ze allemaal ook een lolly met een sprinkhaan erin. Ik word begroet door 14 gillende, beeldschone heksjes en 1 dracula in 18^e eeuws kostuum. Hoge puntmutsen, spinnen-oorbellen, glitterpanties en toverstafjes vliegen door het kleine appartement. Ze springen op de bank, rennen rondjes om de tafel en proberen geluid te halen uit het keyboard. Dat lukt. Terwijl mijn vriendin onverstoord in de pan met pasta en tomatensaus roert, probeer ik kleine Jessie te kalmeren. De drukte van de oudere heksen is haar een beetje teveel. En dan is het grote moment aangebroken, we gaan naar buiten langs de deuren om snoep op te halen. De mensen die opendoen zijn verward. ‘Ik heb geen snoep, dat is toch pas 11 november?’ Het maakt de kinderen niet uit. Het gaat immers niet om de zoetigheid, ze kunnen laten zien hoe mooi eng ze zijn!

Op de hoek lopen we een klein Grieks afhaalzaakje binnen dat er net zit. De jonge vrouw, een prachtige Aphrodite, kent het fenomeen ook niet, maar ze haalt zonder zich te bedenken een chocoladetaart uit de koelkast die ze in 15 stukjes snijdt. Haar bruine ogen glanzen als het glazuur. Wanneer iedereen aan het eten is, reikt ze haar slanke armen in de lucht en draait dolgelukkig rondjes om haar as. ‘Ik ben vandaag jarig en voelde me zo alleen. Mijn hele familie is in Griekenland. En nu komen jullie zo maar binnen.’ Iedereen juicht en dansend en zingend in het kleine zaakje vieren we met 15 heksjes en 1 dracula een Grieks verjaardagsfeest in Amsterdam.