Ik ben onrustig en de onrust neemt evenredig toe naarmate de wind opsteekt. Dit keer klopt code oranje. Vanaf vier uur begint het te waaien, een speels introductietje voordat de storm zich in al zijn omnipotente heftigheid ontvouwt boven de stad. Boven hoor ik een aantal harde klappen, maar op het dak is alleen een grote pot met boom omgevallen. Andere oorzaken van het geluid zijn niet te vinden. Vreemd. Het geluid van de opvoerende wind wordt steeds dramatischer. Het fluit en giert met hoge tonen om het huis en tegen de ramen, het dondert en wervelt in basstem door de schoorsteen. Ik las eens dat in Frankrijk strafvermindering wordt gegeven als een moord is gepleegd tijdens de Sirocco. De wind kan je gek maken. Daar weet Vincent ook alles van.

Ik denk aan mijn tante die nu in haar bed op haar dood ligt te wachten. Ze zegt onbewust en onafgebroken ‘ach, ach, ach, ach’, maar wisselt dit gelukkig af met ‘lekker’ als ik haar gezicht en handen masseer. Haar waterachtige blauwe ogen lichten op bij een leuk verhaal. Ze is niet bang voor de dood, heeft vertrouwen dat ze straks in Gods heerlijkheid wordt opgenomen maar ze hongert nog steeds naar leven. Aandacht helpt om het leven te verlengen. Morgen zie ik haar weer.