Terug van vakantie en dat betekent dat de wasmachine en koelkast om het hardst schreeuwen om gevuld te worden. Met een volle boodschappenwagen sta ik bij de kassa als een man van eind twintig me vraagt of hij even voor mag. Hij heeft slechts een blikje huismerk cola, dat hij al voor de helft heeft opgedronken. Nadat hij heeft afgerekend zet hij spontaan mijn boodschappen op de band. Zoveel haast heeft hij dan toch blijkbaar niet. Maar eerst stelt hij zich voor. Hij zet zijn zonnebril achterstevoren op zijn jagershoedje en zegt ‘Ik ben Stephan’. Mijn hand verdwijnt volledig in zijn sterke, behaarde, werkersknuist. Dan pakt hij voorzichtig het kwetsbare fruit dat ik ruim heb ingekocht. ‘Voor mijn dochters’, leg ik uit, ‘dat zijn fruitmonsters’. ‘Wie houdt er nou niet van fruit’ antwoordt hij in beginnend Nederlands en gevorderd Engels met Oost-Europees accent. ‘People love it, dogs love it, every animal loves it.’ ‘Mijn hond niet’, zeg ik en besluit, als ik naar zijn bruine voortand kijk, niet op zijn advies in te gaan om fruit te bestrooien met suiker voordat ik het aan Sam geef. Ik vraag hem of hij honden heeft. ‘I am a dog myself’ zegt Stephan, ‘I think like a dog and I live like a dog.’ Het is me niet helemaal duidelijk wat hij daarmee bedoelt, maar voordat ik hem dat kan vragen switcht hij alweer naar een nieuw onderwerp ‘het weer’. ‘Weet je dat regen komt van regenereren?’ Regen maakt alles nieuw. Als je een paar talen spreekt kan je dat soort connecties maken. Dat is leuk. Dan krijg je meer inzicht. Iedereen zou meer talen moeten spreken.’ En dan schudt hij plotsklaps mijn hand en loopt weg.

Als ik met mijn zware tassen de deur uit kom, staat hij buiten op me te wachten. Hij verdeelt de boodschappen over de twee fietstassen en –ondanks herhaaldelijk protest dat dat echt niet hoeft- verlengt hij de sluitingen van de tassen om alles maar goed dicht te krijgen. En dan komt uiteindelijk toch de vraag die ik al in de winkel had verwacht. ‘Ik ben hier alleen, het kan mijn ouders niet schelen hoe het met mij gaat. Ik heb wel broers en zussen in Roemenië, maar ik ben alleen vertrokken, de wereld in. Je moet het immers zelf voor elkaar krijgen. Heb je misschien wat kleingeld voor me? ‘ Ik geef hem de paar losse munten die ik bij me heb. ‘Thank you, thank you’ en weer pakt hij mijn hand. Dit keer nemen we echt afscheid. Hij loopt met grote passen weg en ik stap op mijn fiets. Nog maar net terug in Amsterdam en het is nu alweer leuk.

(Mocht je het nog niet gedaan of vergeten hebben, lees dan eerst even  Joop en Joop II om een duidelijker beeld te krijgen)

Op weg naar het zwembad zie ik Joop met hond Max schuifelen over de Westerstraat. Ook al ben ik al te laat voor de les, Joop is belangrijker. Zijn gezicht heeft gelukkig wat meer kleur en zijn ogen tintelen als vanouds. Max, zijn herder, is daarentegen ouder geworden. Zijn schouders hangen een beetje en zijn kop is nog grijzer. Het leven zonder zijn baas is hem zwaar gevallen.

De oude man brengt me direct op de hoogte van zijn wel en wee. Drie weken opname in het St. Lucas voor zijn tweede knie operatie en nog eens drie weken revalideren in de Poort oftewel het Eindpunt, zoals het in de volksmond wordt genoemd. Hoe duidelijk kan een naam zijn. ‘Er was een oude man op mijn kamer, die zei niet zoveel. Alleen maar “uhuhuhuh, tsss, tsss, tsss”. En hij was nog doof ook. Op een avond viel opeens de elektra uit. Stond ‘ie plotseling in het donker naast mijn bed, ontbloot bovenlijf, een pamper tot op zijn knieën en dan twee dunne Gandhi-beentjes er onderuit. “Hup, terug naar je bed, zei ik. Vort” ’. Max kijkt zijn baas niet-begrijpend aan. Op een gegeven moment kon Joop zichzelf weer wassen bij de kraan. ‘Pakte ik zo’n washandje, dacht ik wat is dat zwaar. Zat er een drol in. Maar weet je, ik mis ‘m toch wel hoor, ik most wel met ‘m lachen.’

Een mooie bijkomstigheid was dat Joops dementerende zuster op de eerste verdieping woonde. Iedere ochtend ging hij naar beneden om haar boterhammetje te smeren. Wat ‘m bracht op het belangrijke onderwerp eten. De maaltijden in de Poort waren wel ok, maar het Lucas! ‘Allemachtig. Mensen motten toch beter worden, dan geef je ze toch geen rauwe vis en keiharde piepers. Geef mij maar een lekker Chineesje. Mmm, bordje Singapore met garnaaltjes.’ Zijn rechterhand omklemt een imaginaire vork waarmee hij eetbewegingen naar zijn mond maakt. Dan neemt hij afscheid en loopt voorzichtig weer door. Max kwispelt zachtjes en sjokt achter hem aan. Ik weet nu al waar Joop zichzelf vanavond op trakteert.